
طراحی و ساخت مبلمان اداری
انسان در زندگی روزمره خود همواره نیازمند شغل و ارائه خدمات است، کیفیت ارائه و روند کاری رابطه ی مستقیمی با محیط و استفاده ابزارآلات شغلی است که در آن به فعالیت می پردازد. بنابراین طراحی مبلمان اداری دارای استاندارد، عاملی مهم برای طراحان مبلمان محسوب می گردد. طراحی فیزیکی محل کار ( چگونگی قرارگیری وسایل و تجهیزات کاری از جمله، کامپیوتر و …) موضوعی هست که علم آرگونومی به آن می پردازد.
علم آرگونومی باعث شده که طراحان مبلمان اداری به علت افزایش بهره وری ، بهبود سلامت و ایمنی در شغل ، افزایش رضایت شغلی، در نتیجه بهبود کیفیت کاری معیار اصلی در طراحی های مبلمان اداری باشد. به همین منظور آرگونومی، اصلی ترین معیار در سطح بین الملل تعیین و تدوین شد.
علم آرگونومی به بررسی طراحی مبلمان اداری دارای استاندارد متناسب با سلامت جسمانی و روانی افراد می پردازد. نشستن به طور دائمی بر روی صندلی های عمق کم به دلیل وارد کردن فشار به عضلات شانه و گردن موجب آسیب هایی می شود. هم چنین به دلیل افزایش فشار بر دیسک بین مهره ای که باعث بروز درد کمر می شود.

همانطور که اثر مخرب عمق کم نشیمنگاه را گفته ایم در نتیجه گردش خون و جریان لنفاوی در ساق پا تحت تاثیر خود قرار می دهد. همچنین می تواند سیستم عروقی را درگیر و اثرات زیان باری بر اندام گوارشی داشته باشد. برای طراحی آرگونومی محیط کار به اطلاعات آنتروپومتری « شناسایی تفاوت ها و دسته بندی های فیزیکی مردم با توجه به اندازه گیری بخش های گوناگون بدن » طبق استاندارد ISO 92 که اندازه گیری کدام بخش بدن انسان برای بدست آوردن داده های آنتروپومتری ضروری است.
ارتفاع سطح میزی که برای کار است متناسب با کاری است که انجام می دهیم و ابعاد کسی که قرار است در پشت آن به فعالیت بپردازد. معمولا برای سنجش ارتفاع میز، ارتفاع تا آرنج فرد در حالت ایستاده یا نشسته مورد استفاده قرار می گیرد.
سطح میز کار اغلب افقی است و برای نوشتن بسیاری از فعالیت های روزمره مناسب است اما میز کار صرفاً برای نوشتن نیست و کاربردهای نظیر مطالعه و قرار گرفتن اشیاء بر روی آن است. در مطالعه بهتر است که صفحه میز کمی شیبدار باشد؛ در غیر این صورت، این موضوع از حالت نشستن ساکن و برای گردن و نیم تنه بالا تنش زا است.
همچنین باید تلفن، ماشین حساب، کیبورد و … در دسترس ترین نقاط قرار گیرند و میز به اندازه ی کافی باید برای قرار گرفتن آن ها فضا داشته باشد، تا کاربر بتواند به راحتی و در اسرع وقت از آن ها استفاده نماید.

در طراحی یکی از مهمترین مباحث نحوه قرار گرفتن پا در زیر میز است، میز باید ارتفاعی مناسب و فضای کافی را برای جابهجایی پا را داشته باشد که باعث خستگی و یکنواختی در فرد ایجاد نکند. فاصله بین مانیتور و چشم کاربر باید حداقل ۶۲/۵ سانتیمتر و ترجیحا بیش از این مقدار باشد، که این امر به اندازه ی مانیتور و قابلیت بینایی کاربر بستگی دارد.
ناحیه دیدگاه کاربر نسبت به مانیتور باید بین ۵۰ تا ۱۵ درجه نسبت به خط افق دید باشد. همواره قسمت بالایی مانیتور نسبت به قسمت پایین مانیتور عقب تر می باشد. چون این موضوع باعث می شود کاربر از یکنواختی حالت در زمان استفاده از سیستم خسته نشود، درست مانند زمان مطالعه.